Dag 16 – SkyTrex

Het gaat nu opschieten, we zijn de twee weken gepasseerd en dat is voor ons vaak het moment dat we ook weer naar huis gaan verlangen. Er staan dan ook weer veel andere dingen voor de deur. Renée mag aan de bak met handballen, Rosanja zou best weer aan het werk willen, ik was daar (nog) niet helemaal mee gestopt, de Feestweek Vijfhuizen komt er aan, Sil zijn operatie ….

Maar niet voordat we op gepaste wijze afscheid nemen van Langkawi. Mooi eiland, mooie natuur, veel mogelijkheden. Als ik zou moeten kiezen, dan zou ik het hier wel wat langer kunnen volhouden. Spotgoedkoop ook overigens.

Vandaag een slome start, bewust, want de komende twee dagen is het wel vroeg op om onze vluchten te halen. Na ons ontbijt een belletje gedaan naar SkyTrex, een soort klimbos zoals je dat ook in Amsterdamse kent, maar dan even wat extremer. Ik mag niet mee, althans ik mag niet klimmen, niet vanwege mijn leeftijd, niet vanwege mijn fysieke gesteldheid, maar wel vanwege mijn gewicht. Godnondeju … niet boven de 100 kilo …. En dat weeg ik zeker al zo´n 25 jaar … ook toen alles nog wel strak was …..

Ik berust mij in het lot. Ik maak de foto´s wel, ben wel trots dat Rosanja mee gaat. Na een eerste uitleg en wat voorzichtige klim en tokkel acties begint al snel het echte werk. Ze klimmen van boom tot boom en het hoogste punt is 19 meter. En dat is hoog kan ik je vertellen, akelig hoog. Goed dat ik met beide benen op de grond sta, met mijn hoogtevrees had dit voor mij een flinke uitdaging geweest.

Het is wel enorm klam in het bos, het zweet gutst echt aan alle kanten er uit vandaag. Ook bij de klimmers, goed aanvullen met water is het advies van onze gids. Blijven drinken. Het stikt hier in de omgeving overigens van de apen hebben we op de heenweg gezien, maar gelukkig blijven ze in het bos op afstand. Na ruim twee uur hebben mijn helden het parcours afgelegd en staan ook weer veilig aan de grond. Lekker terug naar ons hotel, lekker opfrissen onder de douche.

Vanavond op tripadvisor een Thaais Restaurant opgezocht, staat goed aangeschreven. The Pier is onze keuze. Misschien is het wat sfeer betreft vergane glorie, er zit slechts één ander ouder echtpaar te eten, maar het eten blijkt voortreffelijk. Toch blijkt het de juiste keuze. Het echtpaar blijkt van Nederlandse afkomst, eet hier minstens één keer per week. Ze hebben eerst met een (zeil)boot zeven jaar de wereld rondgereisd en zijn hier in Langkawi blijven hangen. Wonen hier inmiddels ruim 10 jaar en hebben het denk ik aardig voor elkaar. Bezitten inmiddels wat appartementen en hebben zelf een woning boven op een berg. Mooi verhaal, 17 jaar van huis, bij ons begint het na 2 weken gewoon weer te kriebelen.

Morgen vroeg een vlucht naar Kuala Lumpur, daar nog een dag de stad in en dan vrijdagochtend naar huis …. Mooi geweest.

Dag 15 – Kilim Geoforest Park

Vandaag staat er weer een excursie op het programma. Gisterenavond nog geregeld, lokaal belletje gedaan en als het goed is staat er straks een taxi voor de deur. We ontbijten nog even in ons hotel. Ontbijt is goed, Aziatisch en Westers, dus voor iedereen een keuze. Ik houd het bij de scrumbled eggs vandaag.

De taxi staat keurig op tijd op ons te wachten, dat zijn we inmiddels wel gewend hier. Afspraak is afspraak en dat geeft toch wel een vertrouwd gevoel. In het busje zit een echtpaar uit Almere, we raken aan de praat. Zij reizen met een gezelschap van 28, maar doen nu een losse toer. De verhalend aanhorend ben ik toch wel blij dat wij als gezin alleen reizen. Kunnen daardoor gaan en staan waar we willen en hebben met niets of niemand wat te maken. Onderweg pikken we nog wat andere mensen op en we zijn al snel bij het startpunt van de excursie.

We zullen het Kilim Geoforest Park aan doen en dat gaat per boot. Onze gids van vandaag is Allif.

Binnen no-time zijn we bij onze eerste stop van de dag, de bat-cave, de vleermuizen grot. Er wordt ons verzocht om geen etenswaar of drinken mee naar binnen te nemen. Ik laat dus mijn spullen achter in de boot, maar daar geeft niet iedereen gehoor aan. De grot wordt bewoond door honderden vleermuizen van het kleine soort. Wel indrukwekkend om te zien. Aan de andere kant kunnen we er weer uit en daar zit dus het probleem…. Apen … en dan van de brutale soort. Deze zijn getraind op open tassen, etenswaren en andere attributen. Tas in de boot laten was het devies. Haha .. domme mensen .. eigenwijs zijn he … Ik lach stiekem in mijn vuistje als de eerste aap er met wat spullen vandoor gaat.

Na de bat-cave vervolgen we onze weg. We doen kort een rotsformatie aan waar verschillende fossielen te bezichtigen zijn, wel leuk, maar we gaan al snel verder naar een tropisch eiland. De boot land op het strand en ik spring van boord al ben ik Columbus zelf. Dit is zo gaaf. We zwemmen in zee en genieten van de omgeving. Zo mooi.

Na een uurtje moeten we verder. De Fish-farm waar we ook zullen lunchen. Midden op het water in een baai gaan we van de boot af. Hier is een drijvend restaurant met daarbij verschillende bassins voor de vissen. We zien verschillende soorten, barracuda’s, gigantische zee-baarzen, pijlstaart roggen, een tijgerhaai, en een tonijn soort waarvan ik de naam vergeten ben. De lunch is simpel maar voortreffelijk.

Na de lunch gaat de boottocht verder. We varen door het mangrove woud. Het water staat echter hoog vandaag en dat houdt in dat we niet overal naar toe kunnen. We spotten een hele kolonie adelaars, diverse soorten apen, slangen …. en zijn op zoek naar de zoutwater krokodil. Een zeer agressieve soort, maar helaas .. we krijgen deze vandaag niet te zien. Onze gids vertelt wel over het aantal slachtoffers dat dit dier jaarlijks maakt. Niet onder de toeristen overigens, maar wel onder de plaatselijke bevolking van deze regio. (en die regio moet je dan wel ruim nemen).

Een mooie onverwachte dag, een super leuke trip met van alles en nog wat. Veel ‘wildlife’ gezien en ons prima vermaakt.

Dag 14 – Naar Langkawi

Onze laatste echte transfer voordat we op huis aan gaan. We verkassen van Penang naar Langkawi. Langkawi is de meest noordelijk gelegen eilandengroep van Maleisie. De eilandengroep bestaat uit het hoofdeiland Langkawi en bijna 100 kleine omliggende eilandjes waarvan er maar een paar permanent bewoond zijn.

Het gaat vlot vanochtend. Binnen no-time zijn we op de luchthaven van Penang en hebben onze koffers van een label voorzien. We hebben een rij wachtenden voor ons maar die is te overzien. Totdat de stroom op de terminal voor korte tijd onderbroken wordt. Het gevolg is chaos met een grote “CH”. Bij de in-check balie staan we redelijk vooraan totdat van alle hoeken en gaten Chinezen en Arabieren links en rechts voordringen. Het kan, als je een vlucht te halen hebt, doen we niet moeilijk over. Maar het worden er meer en meer en ook voor ons begint de tijd te dringen. Naast ons een ander Nederlands stel met dochter. Ook hier begint de irritatie op te lopen. Om het heel kort te houden, we “vinden” elkaar en laten niet met ons sollen. Opzouten allemaal, nu zijn wij aan de beurt.

In Arabië is het momenteel ook zomervakantie zo blijkt en Maleisië is een populair vakantieland voor die regio. Echter, het is heel apart volk. Naast het feit dat de Burka gewoongoed is, is het onprettig volk, heb er gewoon niets mee. Zij misschien ook niet me ons. Op de vlucht irriteren we aan de kinderen aan boord die alles mogen, er een bende van maken en totaal geen gezag kennen. Het personeel van Air Asia aan boord zegt er weinig van, misschien wel om de lieve vrede te bewaren. Het is tenslotte maar een korte vlucht.

Bij aankomst in hotel worden we gecontroleerd door de politie. Onze bagage gaat door de scan. Reden is dat er in de Asian Games (Kuala Lumpur is in 2017 gaststad) gaan starten en wij blijken in het hotel te zitten waar ook alle sportploegen zitten die o.a. zeilen en surfen. Extra bewaking i.v.m. aanslagen dus. Ook hier is Arabisch gehalte hoog en men neemt het zekere voor het onzekere.

Hebben we het naar ons zin ? Jazeker, we gaan morgen een leuke trip doen en zullen ons best vermaken. Maar er heerst ook iets onprettigs. Niet dat we bang zijn, dat is het niet, maar er is geen klik met de rest van de vakantiegangers, op geen enkele wijze. We zullen ons eigen ding blijven doen. Vanavond blijven we in de buurt van het hotel, heb wat leuke restaurantjes gespot ….

Dag 13 – George Town

Je hebt wel eens van die zondagen dat je drie tandjes terugschakelt, wel, vandaag is het er zo één. Er is geen gang in te krijgen. Bij niemand. Het is buiten dan ook snikheet, klam, één stap buiten de deur en het zweet loopt in je naad. We doen dus heul rustig aan. Penang heeft best wel wat te bieden, maar rondtrekken eist soms ook best wel eens zijn tol, je kan niet altijd ‘on tour’ zijn. Misschien dat we hier wat gaan missen, maar het is best wel eens lekker. Gewoon niets doen.

Of toch niet ? Toch maar eens gekeken wat er in de omgeving te doen is. George Town is de hoofdstad van Penang en heeft een historisch verleden. Andere optie is de kabellift naar het gebergte en of Monkey Beach. We besluiten ver in de middag voor het eerste, er is daar nog wel wat meer te doen. We vinden al snel een taxi, maar deze heeft zijn beste tijd gehad, en dan heb ik het over de combinatie, taxi én chauffeur. De man is oud, onrustig, ziet het niet zo goed, én heeft of last van zijn rug, óf er zit hem iets heel erg dwars. Na een rit van ongeveer een half uur zet hij ons af bij Fort Cornwallis. Even wat historie opsnuiven maar het is van heel korte duur, niet wat wij er van gehoopt hadden. We zoeken ons vertier in China en India Town. Veel leven op straat, veel winkeltjes, veel eten. Wat leuk is zijn de muurtekeningen, we ontwaren er een paar, maar het is gewoonweg te warm om vandaag hier rond te lopen, althans, wij hebben het gewoon even gehad. Na 2 uurtjes houden we het voor gezien en we zoeken, dit keer een modernere, taxi op die ons weer terug brengt naar ons appartement.

Net op tijd terug om Feyenoord te horen winnen, alsof het zo gepland is. Al gaat het vanwege de slechte wifi wel met horten en stoten. Als de andere wedstrijden beginnen, zoeken wij ons favoriete restaurant nog een keer op. De meisjes van Tiger Beer staan ons weer bij vandaag. Voor de nodige afkoeling zeg maar. Het eten is weer super en we sluiten af aan de bar. Morgen trekken we verder, Langkawi is ons final destination voor we weer op huis aan komen ….

Dag 12 – Zon, Zee en Strand

Alweer zaterdag vandaag. Zoals gebruikelijk ben ik vroeg op, de rest van de familie slaapt nog als ik heb gedoucht en onderweg ben naar de luchthaven. We hebben de auto hier niet meer nodig en ik wil voor de drukte aan de andere kan van het eiland bij de luchthaven zijn. Doe ik graag, even mijn eigen ding doen, even alleen op pad. Het verloopt allemaal soepel en een uurtje later zit ik weer in de taxi terug.

Mooi systeem overigens hier, in de aankomsthal is er één balie waar je taxi’s kunt bestellen. Je geeft je bestemming op, er zijn vaste prijzen, je betaald en krijgt een ticket. Vervolgens meld je je bij de eerste taxi in de rij. En die rijdt voor de afgesproken prijs, alleen je kaartje even afgeven. Super, geen gezeik en prima geregeld. Daar kunnen ze op Schiphol nog wat van leren, want wat een bende is het daar.

Bij terugkomst is de familie net wakker en doen we rustig aan. We ontbijten op het gemak, en als iedereen er klaar voor is gaan we naar het strand. Wel, dat is er bijna voor ons alleen. We regelen van bedjes en we genieten van het weer. Het is wat bewolkt, maar evengoed brandt de zon door de wolken. Renée en Sil vermaken zich op het water met de (gehuurde) jetski.

Rond 15:00 uur houden we het voor gezien. Lekker douchen en de airco even volop aan, ben ik toch nog verbrand zo blijkt …

Vanavond genoten van een biertje met Sil als de dames de nachtmarkt afstruinen. Overigens ook weer heerlijk gegeten. Het is een soort eet-schuur, plastic tafeltjes, tl-verlichting, maar allemaal verschillende aanbieders van kleine hapjes. Sateh, Garnalen, Pizza, Kebab, alles in kleine porties die iets van tussen de €1 en €2 doen. Je bestelt bij een kraampje, geeft je tafelnummer door en men komt het niet veel later brengen. We smikkelen en smullen. Dit is genieten met een Grote G.

Dag 11 – Naar Batu Ferringhi - Penang

Ruim over de helft. We zoeken de warmte weer op en gaan langzaam afbouwen, hoewel we nog een week te gaan hebben. De Cameron Highlands waren mooi, leuk om ervaren te hebben, maar de reis gaat verder. Vandaag overbruggen we ca. 300 kilometer. We hebben nog steeds de luxe van onze auto, dus ik hijs mij in de kabine van deze giga 4-wheel drive en we zetten koers richting Penang.

Inmiddels aardig gewend aan het links rijden en de gebruiken in het verkeer hier. De eerste 50 kilometer slingeren we nog door de bergen, de wegen niet altijd even goed en vrachtverkeer wat zich als slakken voort beweegt. Niet zo gek, het stijgingspercentage is soms flink. Je moet een beetje lef hebben om hier in te halen. Eénmaal op de tolweg gaat het vlot, de kilometers vliegen onder ons door en we liggen goed op schema.

Onze bestemming is Batu Ferringhi op Penang. Penang is een eiland maar verbonden met het vaste land door een lange brug. De tolweg is prima en ik sluit aan in de juiste rij. We hebben tenslotte een kaartje gekocht en er zou voldoende saldo op moeten zitten … Haha .. niet dus … klote dingen doet het niet, alle alarm bellen gaan af en het verkeer achter mij kan in zijn achteruit … ik dus ook …. We mogen aansluiten bij het meest linke poortje. Ja, dat weet ik nu wel, daar zit het enige mannetje achter de kassa … Ze hebben hier voor elk beroep een 10-dubbele bezetting, behalve bij de tol-poortjes. De man in het hokje kijkt mij met een schuin oog aan, daar heb je er weer één zie ik hem denken.

Eénmaal op Penang moeten we dwars door de stad en hier is het druk. Echt druk. Ik manoeuvreer voorzichtig door het verkeer. Motor en Scooter rijders links en rechts en het gaat nog wel eens fout zo hebben wij begrepen. Ik zet de GoPro op het dashbord, je weet maar nooit, dan staat het er in ieder geval op. Ben toch wel heel wat gewend en heb best wel hier en daar gereden, maar dit is niet echt prettig. Gelukkig gaat het allemaal goed en na even zoeken vinden we het complex waar we 3 nachten zullen verblijven.

Seaview Paradise, privé appartement. Even bellen met de eigenaar en hij zou komen. Kut … waar is het telefoonnummer, waar heb ik dat gelaten. Foutje in de voorbereiding, gelukkig krijg ik een whatsapp. Hoe laat we denken te arriveren? Wel vriend, ik kan je vertellen .. we zijn er al. Binnen no-time is hij er … en inderdaad Seaview paradise … niets van gelogen.

Vanavond heerlijk gegeten. Batu Ferringhi is strand, nachtmarkten en leuke restaurantjes … We gaan ons hier wel vermaken.

Dag 10 – Cameron Higlands

Vanochtend een rustige start. We kunnen tot 10:30 uur ontbijten en het zal niet veel eerder zijn geweest als we aanschuiven. Ook wel eens lekker. Zoals gezegd zijn we dus beland in het koloniale Engeland. Alles voelt, proeft en ruikt hier naar begin vorige eeuw. Ons hotel is een voormalige koloniale Britse school, maar wordt al 40 jaar gerund door Indiërs die natuurlijk ook een verleden hebben met het Britse koninkrijk.

Bij het ontbijt spreken we Balah, de eigenaar. Wat we gaan doen vandaag? Weten we nog niet, misschien heeft hij wat suggesties? En zo gaat het hier eigenlijk altijd. Hij heeft een mannetje die ons wel wil rond leiden in de omgeving. Zo ontmoeten we een uurtje later Mutu, 69 jaar en nog kwiek te been. Hij kweekt zelf rozen die geïmporteerd worden uit, jawel, Aalsmeer! Maar regelmatig leidt hij ook toeristen rond, zo niet dagelijks.

Ik laat de auto staan, we mogen met hem in zijn disco-groene jeep mee. Rosanja naast hem op de voorbank, wij achterin in de laadklep. Zo komen we als snel weer op plekken waar je zonder gids gewoon niet komt, soms op of over privé terrein waar wij allang weer rechts om keert hadden gemaakt. Mutu’s Engels is erg goed en hij heeft veel kennis van planten en bloemen, het maakt het erg leuk. We trekken al wandelend de jungle in waar het pad steeds smaller, natter en steiler wordt. We komen uiteindelijk terecht bij een schitterende waterval. De Cameron Highlands is inderdaad zo als Schotland, vochtig, nat en het kan hier flink regenen. Gisterenavond hebben we daar nog wat van mee gekregen en daardoor is de waterval redelijk ruig vandaag.

Het pad gaat nog verder en het zou best leuk zijn geweest om verder te trekken, maar Mutu raadt het ons af. Op sommige plaatsen is het erg slecht en niet van gevaar ontheven en hij heeft nog wel wat andere bezienswaardigheden in het vooruitzicht. De volgende stop is een Boeddhistische tempel. In Thailand wordt je hiermee dood gegooid, hier is het veel zeldzamer, de Islam overheerst hier. Mutu zelf doet nergens aan, “Free thinking” noemt hij het. We krijgen de gelegenheid om binnen te kijken, wel mooi, maar het is niet helemaal ons ding. Het gebouw is overigens wel keurig onderhouden en heeft een aantal rijke sponsors zo hebben we begrepen, o.a. de landeigenaren in de omgeving.

We reizen verder in de Jeep en belanden op een soort tuincentrum. Aardbeien, Cactussen en Thee zijn gewassen die ze in deze omgeving verbouwen. Het tuincentrum is modern van opzet en heeft veel plantensoorten in de verkoop, vooral geïmporteerd uit Aalsmeer. Het komt telkens weer terug, rozen, hortensia’s, fuchsia’s, begonia’s en aardbeien uit Aalsmeer. In het tuincentrum is ook een klein restaurant waar ze o.a. verse aardbeien verkopen in een shake, met ijs, of op wafels . We nemen het er maar even van.

Laatste stop zijn de thee plantages. Hier staan de Cameron Highlands eigenlijk om bekend en dit geeft de bergen het specifieke karakter. De eigenaren zijn vaak van Schotse komaf, maar wonen hier vaak al jaren niet meer. De bedrijven worden gerund door lokale managers, gebruik makend van de lokale werknemers. We zien de plantages, krijgen uitleg over het productieproces en de oude en nieuwe manieren van oogsten.

We eindigen onze excursie bij Mutu thuis. Zijn vrouw zet een lekkere kop thee en we voelen ons echt te gast hier. Mooie en leuke ervaring, hadden we niet willen missen. Mutu brengt ons weer terug naar ons hotel en wij pakken onze eigen 4-wheel nog even naar het dorp om wat boodschappen te doen voor morgen.

Vanavond heerlijk gegeten in ons hotel alwaar wij de tafel en de maaltijd hebben gedeeld met een Australisch echtpaar. We hebben genoten van een zogenaamde steamboat, een soort fondue gebaseerd op bouillon met verschillende groenten en vis. Verrukkelijk.

Morgen in de loop van de ochtend gaat onze reis weer verder. We verlaten de Hooglanden en zoeken de warmte weer op, Penang is onze volgende bestemming.

Dag 09 – Bye Bye Bidu-Bidu

We zijn halverwege van onze reis. Vandaag nemen we afscheid van mooi Borneo en Bidu-Bidu. Moet eerlijk zeggen, we hebben een klein risico genomen met dit gedeelte van onze reis. Nederland geeft een negatief reisadvies af voor een gedeelte van Borneo, dit om vermeend extremisme en kans op ontvoering. We hebben er (gelukkig) geen last van gehad.

Vandaag weer een vroege start. Onze reis leidt ons terug naar Kula Lumpur waar we ruim een week geleden ook zijn gestart. Een vlucht van 2,5 uur, afstand ca 2000 km. We hebben onderweg een beetje last van turbulentie en dat is niet Rosanja haar favoriete bezigheid, vliegen sowieso niet eigenlijk. Altijd weer blij als we aan de grond staan.

Het is fraai weer in Kula Lumpur. Nadat we onze koffers hebben opgepikt zoeken we de verhuurbalie voor onze auto op. Gelukkig gisteren toch nog allemaal goed gekomen. Met 4 personen en 3 koffers hebben we wel een beetje ruimte nodig, dus de keuze is gevallen op een Toyota Hilux. Groter verhuren ze niet .. haha. Pick-up Diesel met een flink vermogen. Altijd handig voor in de bergen.

Ik stuur mijn gevaarte de snelweg op en we komen als vlug voor onze eerste uitdaging van vandaag te staan. Tolweg. We begrijpen dat we niet de automatische poortjes moeten hebben, dus kiezen voor de middelste, maar ook dit blijkt een pasjes systeem te zijn .. En zo’n pasje .. tsjaa .. die hebben we (nog) niet. In z’n achteruit en de auto’s achter ons dus ook. Blij dat die van mij toch wat groter is dan van de rest .. haha. Uiteindelijk blijkt dat we bij het meest linkse poortje die pasjes kunnen verkrijgen, we storten er wat saldo op … en we vervolgen onze weg.

Het is best comfortabel rijden hier. De kilometers vliegen onder ons door en na ca. 1,5 uur verlaten we de snelweg richting de Cameron Highlands.

De Cameron Highlands is een hoogvlakte en ligt zo'n 150 kilometer ten noorden van Kuala Lumpur. De regio ligt 1500 meter boven zeeniveau en is daarmee het hoogste gebied van het Maleisische vasteland. De temperaturen liggen tussen de 10° en 25° graden Celsius en is dus aanzienlijk kouder dan de rest van Maleisië. De hoogvlakten zijn genoemd naar William Cameron, die het plateau ontdekte tijdens een expeditie in 1885.

We slingeren ons ca. 50 kilometer door de bergen. Hier en daar is de weg erg slecht en zigzaggen we rond de kuilen. Ook hier komt het vermogen van onze huurauto prima van pas. Overigens zit het stuur dus rechts en rijden we links. We klimmen hoger en hoger naar Tanah Rata, een bergdorp waar we 2 nachten zullen verblijven in het Bala’s Holiday Chalet. Het laatste stukje blijkt een opgaaf te zijn. We kunnen het niet vinden, de locatie via google maps lijkt niet te kloppen. Na drie keer hetzelfde rondje te hebben gereden, uiteindelijk maar gebeld. Nieuwe coördinaten door gekregen en nu lukt het wel. Ondertussen is het flink gaan regenen, ben blij dat we er zijn.

Ons hotel heeft een oude Engelse stijl en we wanen ons echt in koloniaal gebied van voor de tweede wereld oorlog. De tijd heeft hier stil gestaan. Vanwege de regen blijven we bij ons hotel en laten ons verwennen met een prima maaltijd. We laten de boel de boel en duiken vroeg ons bed in, morgen slapen we uit.