Tandenborstel en schone onderbroek, dat was wat we zouden meenemen. Meer heb je daar niet nodig, afgesloten van de rest van de wereld. Geen netwerk, dus ook geen wifi. Twintig jaar geleden was dat normaalste zaak van de wereld, dan belde je wel eens naar huis, of “geen bericht, goed bericht” was het dan vaak. We trekken nu twee dagen de Jungle in, we laten onze koffers achter in opslag in het Sabah hotel. De taxi is keurig op tijd en al snel laten we Sandakan achter ons. We pikken nabij Sepilok nog wat andere gasten op en ik kijk naar de streepjes op mijn telefoon …. Die worden er minder en minder … ik heb nog net mee kunnen pikken dat Ajax gelijk tegen de eerste nederlaag aanloopt. Ik zeg niks, maar morgen moet Feyenoord pas … en dat gaan we dus niet kunnen volgen.

Hoe verder van de bewoonde wereld, hoe beroerder de wegen trouwens ook worden. De chauffeur slalomt om de kuilen heen of soms er gewoon dwars overheen. Na anderhalf uur houdt de weg op in een dorpje Bilit. Maar wij moeten nog verder, nog verder de jungle in. Het laatste stuk moeten we varend doen, er zijn geen wegen meer. We nemen gelijk wat proviand mee. Ik ontwaar veel groeten, eieren, brood, maar ook wat biertjes. Dat komt dus wel goed.

We worden vriendelijk ontvangen door onze gastvrouw. Met ons blijken er nog ca. 30 andere gasten te verblijven. Naast een Australisch gezin, een Noors stel, een verwarde professor met zijn dochter ook nog wat Koreanen. We kijken ons ogen uit. De Koreanen hebben slechts één hobby, en dat is het spotten én fotograferen van vogels, de zogenaamde “birders”. Alle andere dieren interesseert ze eigenlijk niet tot weinig. Ze hebben apparatuur en lenzen mee die naar mijn inschatting gezamenlijk een prijs hebben van een grote middenklasser van een niet nader te noemen Duits merk.

Nadat we onze kamers hebben betrokken trekken we boot en gids de rivier op. De drie boten splitsen zich en ieder gaat zijn eigen weg. Al snel ontwaren we een in onze ogen flinke krokodil, maar dat is nog maar een kleintje zo geeft onze gids aan. Ik schuif vanaf nu iets meer naar het midden van de boot en handen binnen boord houden is het devies.

Het is aan het einde van de middag als de dieren hun plek voor de nacht gaan opzoeken. En dat is vooral toch wel bij het water. We zien verschillende groepen en soorten apen, slangen en inderdaad, véél vogels, heul veul vogels. Onze gids is overigens wel een aparte. Hij heeft op zijn mobiel geluiden staan van de lokroep van een neushoornvogel. Het duurt even, maar na enige tijd wordt het beantwoord vanuit het oerwoud. En dan ontwaren we deze schitterende vogel. Zijn we toch nog in de ban geraakt, kunnen ons nu ook een “birder” noemen. Bij terugkomst blijkt dat één van de andere boten echt heeft “gescoord”, een Oerang-Oetang in het wild.

We besluiten ook mee te gaan op de nacht sessie. Het is echt pikkedonker als we vertrekken. De geluiden uit het oerwoud vreemd, de sterrenhemel zo veel mooier als bij ons, zo veel helderder. We hebben dezelfde gids. Het zoeklicht gaat vliegensvlug langs de bomen, op zoek naar … ja, op zoek naar wat eigenlijk ? Het is een vreemde gewaarwording. Waar ik bepaalde gekleurde vogels in een kooi nog niet zou zien zitten, zien deze mannen op tientallen meters afstand in het donker de kleinste vogels op een tak. Alsof ze die er ’s-Middags al opgeplakt zijn. En ze blijven zitten, totdat we op ca. één tot twee meter zijn, dan zoeken ze een ander heenkomen.

 We hebben een korte nacht, morgen bij het eerste daglicht gaan we weer op pad, je moet er wat voor over hebben als “birder”.