Dag 08 – Een jarige en gezinsuitbreiding

Tahniah Renée. Gefeliciteerd met je 13^e verjaardag.

Het is niet de eerste keer dat we Renée haar verjaardag vieren op vakantie, dat is nu éénmaal het gevolg van geboren zijn op 15 Augustus, thuis vieren had gekund, maar dan is rest toch ook allemaal maar weg. Dit jaar hebben we een verassing in petto, een cadeau anders dan anders. We vieren het zoals gebruikelijk. Wekker zetten, Sil wakker maken en dan zingen op bed. Onze tiener is toch weer blij verrast, die heeft niet zo heel veel last van een ochtend humeur.

We hebben weer een vroeg ontbijt vandaag, onze vaste privé taxi staat om 07:30 uur klaar, we willen vandaag graag op tijd zijn. Maar goed ook, de ochtendspits blijkt ook hier zijn intrede te hebben gedaan. Met een kruip-door-sluip-door route gaat het ineens toch nog vlot en staan we voor het Sepilok Orangutan Rehabilitation Centre. We hebben niet veel vooraf geregeld maar dit wel. De Orang-Oetan heeft het moeilijk door het afnemende leefgebied. Het centrum bestaat al sinds 1964 en hier verblijven Orang-Oetans die onder andere wees zijn geworden door bijvoorbeeld stroperij. Ze worden hier opgevangen, vaak als baby, en weer, na jarenlange training, terug gezet in de natuur. De letterlijk vertaling van Orang-Oetan betekent in het Maleis "mens van het oerwoud”. Het nabij gelegen reservaat heeft een oppervlakte van 43 vierkante kilometer en hier leven ook andere bedreigde diersoorten zoals Olifanten en Neushoorns.

Bij aankomst wordt ons uitgelegd hoe het herintreden in zijn werk gaat. De baby’s worden verzorgd door de begeleiders, vooral veel liefde en goede verzorging blijkt te werken. Vaak zijn er groepjes in een zelfde leeftijd die met elkaar optrekken. De verzorging scheelt niet zo heel veel met de menselijke baby, we zijn dan genetisch ook voor 96,4% identiek. In de peuterleeftijd gaan ze naar de klimschool. Hier worden ze door andere (oudere) apen spelenderwijs geholpen. De mens neemt hier steeds meer afstand zodat ze uiteindelijk op zichzelf zijn aangewezen. Dit proces duurt gemiddeld 7 tot 10 jaar. Inmiddels zijn er zo’n 750 teruggebracht in de natuur, helaas niet allemaal succesvol. Sommigen laten zich nog maar sporadisch zien, sommigen komen vaak nog even buurten om te genieten van een goede fruitmaaltijd.

Een mooi project waar wij iets speciaals mee wilden doen. Renée heeft voor haar verjaardag een keuze mogen maken welke Orang-Oetan wij als gezin zouden adopteren. Een klein broertje op afstand zeg maar. De keuze is gevallen op een inmiddels 5 jarige peuter die al in de klimklas zit. Hij heet Bidu-Bidu en het gaat goed met hem. Het is al een echt mannetje aan het worden en hij zou uiteindelijk kunnen uitgroeien tot een leider … We gaan hem volgen de komende jaren.

Inmiddels is de temperatuur flink gestegen. We doen nog een kort bezoek aan het naast gelegen sun-bear centrum voordat we op ‘huis’ aan gaan. Lekker naar het zwembad, douchen en naar de haven. Renée mag kiezen en natuurlijk belandden we in het zelfde restaurant als gisteren, want wat is lekkerder dan een pizza.

Morgen vliegen we terug naar Kuala Lumpur en als het goed is staat onze huur auto dan op ons te wachten. Volgende bestemming zijn de Cameron Hihglands in West-Maleisië. Alleen of die auto er ook staat …. Is nog even spannend …. Tot laters.

Dag 07 – Wakker worden in de Jungle

De wekker gaat al om 05:45 uur. We worden om 06:00 uur verwacht voor onze ochtendtrip de Jungle in. Douchen doen we straks wel. Ik heb goed geslapen, Renée ook, Sil wat minder, maar Rosanja in het geheel niet. Verkeerde bed uitgekozen, en gekozen is gekozen …. dus die had de harde lattenbodem. Het oerwoud wordt langzaam wakker, de nachtdieren zoeken hun rust weer. Dit is eigenlijk ook gewoon een 24*7 uurs economie. En .. ff niet opletten en je bent er geweest. Dat dan weer wel.

We gaan op zoek naar de locatie waar de andere groep gisteren de Oerang-Oetang hebben gespot. Kijken of ie er heeft overnacht. Helaas, de dame in kwestie is al vertrokken dus richten we onze pijlen op andere dieren. We trekken dieper en dieper de jungle in. We laten de rivier achter ons en trekken een zijstroom in.

Moet eerlijk zeggen dat ik mij ook hier weer stoor. In Vietnam was het twee jaar geleden een bende. Grote hoeveelheden huisvuil en vooral plastic zwerft er in de natuur. Als ooit het besef komt dat het zo niet langer gaat, duurt het decennia voordat alles weer opgeruimd is. Ook hier zien we veel plastic in het water, coca cola flessen zijn het meest favoriet. Het blijkt dan echter van lokale vissers te zuijn. Die hebben dit als markering voor hun vallen gemaakt. Het ziet er ineens wel iets anders uit. Niet dat hier geen huisvuil zwerft, maar het is anders dan in Vietnam. Misschien wel gewoon vergelijkbaar bij ons, daar drijft ook van alles in het water.

Het is een mooie trip. We zien de mist op het water optrekken en langzaam breekt de zon door. Het belooft weer een warme dag te worden. De dieren verlaten de oevers en trekken dieper de jungle in. Voor ons dus minder te “birden” en na 2 uur houden we het voor gezien. We gaan ontbijten, spullen pakken en terug naar de bewoonde wereld.

We nemen afscheid van de mensen aldaar, en binnen no-time zijn we weer binnen GSM gebied. Gelijk even teletekst kijken, Feyenoord gewonnen, niet fraai, maar voldoende. Terug in het Sabah hotel een relaxte middag aan het zwembad. Even genieten van de luxe. Vanavond weer een taxi gepakt (10 RM = 2 Euro) naar de haven van Sandakan. Tripadvisor raadt een Italiaans Restaurant aan, we hebben het snel gevonden. Heerlijke pizza vandaag en prettige atmosfeer. Ondeertussen is het flink gaan regenen, we duiken nog even de supermarkt in voor wat laatste boodschappen.

Nu terug in het hotel. Morgen wordt onze Renée 13 jaar en dat gaan we vieren in Sepilok. Hoe ? Dat horen jullie morgen.

Dag 06 – Kinabatangan Jungle Camp

Tandenborstel en schone onderbroek, dat was wat we zouden meenemen. Meer heb je daar niet nodig, afgesloten van de rest van de wereld. Geen netwerk, dus ook geen wifi. Twintig jaar geleden was dat normaalste zaak van de wereld, dan belde je wel eens naar huis, of “geen bericht, goed bericht” was het dan vaak. We trekken nu twee dagen de Jungle in, we laten onze koffers achter in opslag in het Sabah hotel. De taxi is keurig op tijd en al snel laten we Sandakan achter ons. We pikken nabij Sepilok nog wat andere gasten op en ik kijk naar de streepjes op mijn telefoon …. Die worden er minder en minder … ik heb nog net mee kunnen pikken dat Ajax gelijk tegen de eerste nederlaag aanloopt. Ik zeg niks, maar morgen moet Feyenoord pas … en dat gaan we dus niet kunnen volgen.

Hoe verder van de bewoonde wereld, hoe beroerder de wegen trouwens ook worden. De chauffeur slalomt om de kuilen heen of soms er gewoon dwars overheen. Na anderhalf uur houdt de weg op in een dorpje Bilit. Maar wij moeten nog verder, nog verder de jungle in. Het laatste stuk moeten we varend doen, er zijn geen wegen meer. We nemen gelijk wat proviand mee. Ik ontwaar veel groeten, eieren, brood, maar ook wat biertjes. Dat komt dus wel goed.

We worden vriendelijk ontvangen door onze gastvrouw. Met ons blijken er nog ca. 30 andere gasten te verblijven. Naast een Australisch gezin, een Noors stel, een verwarde professor met zijn dochter ook nog wat Koreanen. We kijken ons ogen uit. De Koreanen hebben slechts één hobby, en dat is het spotten én fotograferen van vogels, de zogenaamde “birders”. Alle andere dieren interesseert ze eigenlijk niet tot weinig. Ze hebben apparatuur en lenzen mee die naar mijn inschatting gezamenlijk een prijs hebben van een grote middenklasser van een niet nader te noemen Duits merk.

Nadat we onze kamers hebben betrokken trekken we boot en gids de rivier op. De drie boten splitsen zich en ieder gaat zijn eigen weg. Al snel ontwaren we een in onze ogen flinke krokodil, maar dat is nog maar een kleintje zo geeft onze gids aan. Ik schuif vanaf nu iets meer naar het midden van de boot en handen binnen boord houden is het devies.

Het is aan het einde van de middag als de dieren hun plek voor de nacht gaan opzoeken. En dat is vooral toch wel bij het water. We zien verschillende groepen en soorten apen, slangen en inderdaad, véél vogels, heul veul vogels. Onze gids is overigens wel een aparte. Hij heeft op zijn mobiel geluiden staan van de lokroep van een neushoornvogel. Het duurt even, maar na enige tijd wordt het beantwoord vanuit het oerwoud. En dan ontwaren we deze schitterende vogel. Zijn we toch nog in de ban geraakt, kunnen ons nu ook een “birder” noemen. Bij terugkomst blijkt dat één van de andere boten echt heeft “gescoord”, een Oerang-Oetang in het wild.

We besluiten ook mee te gaan op de nacht sessie. Het is echt pikkedonker als we vertrekken. De geluiden uit het oerwoud vreemd, de sterrenhemel zo veel mooier als bij ons, zo veel helderder. We hebben dezelfde gids. Het zoeklicht gaat vliegensvlug langs de bomen, op zoek naar … ja, op zoek naar wat eigenlijk ? Het is een vreemde gewaarwording. Waar ik bepaalde gekleurde vogels in een kooi nog niet zou zien zitten, zien deze mannen op tientallen meters afstand in het donker de kleinste vogels op een tak. Alsof ze die er ’s-Middags al opgeplakt zijn. En ze blijven zitten, totdat we op ca. één tot twee meter zijn, dan zoeken ze een ander heenkomen.

 We hebben een korte nacht, morgen bij het eerste daglicht gaan we weer op pad, je moet er wat voor over hebben als “birder”.

Dag 05 – Borneo, Labuk Bay Proboscis Monkey Sanctuary.

Zo, dat was ff lekker wakker worden vanochtend. We waren gisterenavond met donker gearriveerd en konden dus niet zo heel veel zien van de omgeving. Dan overtreft dit wel je verwachtingen. Vanuit onze kamer kijken we uit over zwembad en jungle, ziet er echt heel mooi uit, daar word je gewoon een beetje gelukkig van.

Het Sabah hotel is overigens wel een beetje vergane glorie. Kamers zijn nog prima in orde, faciliteiten ook, maar het is allemaal een beetje aan het verouderen. Vanochtend even bij de tennisbaan wezen kijken, maar daar heeft de jungle zich inmiddels weer eigendom van gemaakt. Niet dat ik van plan was bij deze temperaturen heel actief te worden op dit gebied, maar het verliest daardoor wel een beetje haar glans. Het was overigens vandaag een drukte van jewelste. Veel volk op de been, één of ander congres met aanwezigheid van een minister. En dat soort zaken worden hier groots aangepakt.

Wij vermaken ons vanochtend eerst in het zwembad, wat overigens nog wel prima is onderhouden, blijkbaar stelt men de prioriteiten wel goed. Ondertussen maken we plannen voor vanmiddag. Er zijn hier in de omgeving veelleuke dingen te doen, maar daar over later deze week meer. We besluiten om vandaag naar Labuk Bay te gaan. Via het hotel hebben we een luxe taxi bus kunnen regelen. Labuk Bay is een gedeelte van het oerwoud wat behouden is gebleven na de boskap. Het mangrove bos wordt hier bevolkt door verschillende families Neusapen, ook wel de Hollandse aap genoemd, waar zou dat nu door komen? Tussen de wortels van de mangrove kruipen slijmvisjes en krabbetjes rond in de modder. Het mangrovebos van Labuk Bay is slechts vijf kilometer breed, daarbuiten reiken de palmolie plantages met hun onafzienbare afmetingen helemaal tot aan de kust. Het centrum moet zich zien te redden zonder subsidies van de staat. Op vaste tijden worden deze dieren gevoed en wij zijn net op tijd om dit bij te wonen. Het is een apart dier, heeft zeker wel menselijke trekjes en vooral de kleintjes zijn erg grappig. Maar ook al heel behendig in het beklimmen van de bomen. We kijken op ons gemak rond en als langzamerhand alle andere bezoekers zijn vertrokken, genieten we van de onbezorgdheid en de stilte. We rijden met een voldaan gevoel terug naar het hotel en spreken met de chauffeur af dat hij ons rond 19:00 uur weer oppikt.

We zoeken vanavond een lokale markt van Sandakan op. Renée en Sil zijn een bezienswaardigheid en er worden heimelijk heel wat selfies geschoten. We komen vanavond dan ook geen andere westerlingen tegen. Er is veel diversiteit aan eten en we hebben inmiddels geleerd dat we ons hier wel aan kunnen wagen. Dus we kiezen hier en daar wat uit aan kip en vis en al lopende laten we het ons smaken. De dames willen graag nog even wat andere zaken ‘scoren” en toevallig ontwaren Sil en ik een locatie waar ze koud bier verkopen. Nu is dat in deze (islamitische) regio niet gebruikelijk, dus we twijfelen in het geheel niet. We schuiven aan en de eigenaar vind het wel leuk, we lessen onze dorst. Spectaculair is ook de opvoering van de Leeuwendans, wat een acrobaten zijn deze mannen. Vuurwerk en zang, we maken vanavond alles mee.

Rond 21:30 hebben we het wel gezien. We zoeken onze chauffeur op, die keurig is blijven wachten en we gaan terug naar ons hotel. We pakken alleen de hoognodige spullen, morgen laten we het merendeel van onze bagage achter en trekken verder de jungle in waar we ook een nacht in een resort zullen overnachten. Schone onderbroek en tandenborstel … meer hebben we niet nodig.

Dag 04 - Naar Borneo

Vandaag verplaatsen we ons naar Sandakan, Borneo. Een lange reis voor de boeg, 1800 km moeten we overbruggen. De taxi rit terug naar Kula Lumpur duurt 2 uur, op tijd aanwezig zijn en vervolgens een vlucht van 2,5 uur naar Borneo. Eigenlijk zijn we dus de hele dag wel zoet met deze transfer en valt er niet bijzonder veel te melden.

We merken wel dat we meer richting het Islamitische gedeelte van Maleisië vertrekken. Op onze vlucht veel gesluierde dames en ook de burka is hier niet ongebruikelijk. Het blijft toch een vreemd gezicht. De mannen soms heel modern gekleed en de dames dan zo traditioneel orthodox. Maar hier leeft men naast elkaar en laat men over het algemeen een ieder in eigen waarde. Ik ben alleen nog steeds benieuwd hoe die paspoortcontrole nu plaats vindt, volgende keer toch eens opletten.

Nog even gedoe op de luchthaven met onze koffers, we blijken in totaal 2 kg overgewicht te hebben op onze 3 koffers. Prima, betalen we wel even bij … ja, dat is even een lastig verhaal. We worden naar een andere balie gestuurd, maar daar snappen ze er helemaal niets van. 2 koffers zijn al door, de 3^e moet dus voor worden bij betaald. Jan-en-alleman wordt gebeld, hoog overleg, maar uiteindelijk komt het groene licht … we mogen door.

De vlucht is wat “bumpy”, de beenruimte wat krap, maar we arriveren op tijd. Met 4 man en 3 koffers één taxi zien te vinden blijkt ook een hele opgave, dus we besluiten maar te splitsen, vader en dochter, moeder en zoon … en we nemen 2 taxi’s voor nog geen €12 in totaal. Het Sabah hotel is groot, mooi zwembad en we hebben 2 kamers naast elkaar met “connecting” door. Althans, dat hadden we. In één kamer blijkt door de vorige gast nogal gerookt te zijn. Nu heb ik met roken niet zo’n probleem, maar niet waar wij gaan slapen. We splitsen maar weer … en we hebben nu één kamer iets verder op. Als er vervolgens met het eten ook nog van alles mis blijkt te gaan, we bestellen het één en we krijgen het ander, is het tijd om vandaag maar gewoon af te sluiten. We zijn in een andere wereld, het loopt net even allemaal iets anders en je moet geen haast hebben, vooral geen haast.

Dus, lange dag, veel gereisd, goed aangekomen op onze bestemming. Morgen leuke dingen doen, hebben er weer zin in !

Dag 03 – Op de mountainbike met Mr. Alias

Ik lees eigenlijk nooit. Gun mijzelf er niet de tijd voor, altijd wel wat anders te doen. Op aanraden van m’n schoonvader toch maar een boek meegenomen. Leest makkelijk weg; De wereld volgens Gijp. Kan je zeggen; bijna in één ruk uit. Het is misschien geen hoogstaande literatuur; maar het is net als wijn; als het maar lekker is. Apart verhaal, aparte man.

Gisterenavond op valreep nog een excursie geregeld. Lokaal is toch altijd wel het leukste. We gaan mountainbiken in de omgeving. Mr. Alias heeft een prima business zo blijkt. Familie werkt mee in het bedrijf. Moeders haalt ons op met een oud busje. We hebben 2 Franse mede passagiers, we laten ons leiden naar het onbekende. We laten al snel Melaka achter ons, we trekken richting de jungle en moeders in kwestie heeft er aardig de vaart in. Ik zit naast haar op de passagiersstoel. Heel even denk ik dat ze met iemand zit te bellen en haar mobiel voor mij uit het zicht onder haar hoofddoek heeft geklemd. Al snel blijkt dat ze gewoon een beetje zit te schelden op iedereen die niet snel genoeg uit de weg gaat. Pittige tante.

De mountainbikes zijn prima, zadels worden even op maat gezet, de bidonhouders worden gevuld met water. Ik installeer de GoPro op het stuur. Ben tenslotte niet voor niets een paparazzi. Dan plots doemt er nog een bus op, maar dan van het grote formaat. Een aantal Nederlandse en Belgische gezinnen. En niet alle kinderen hebben er zin in om met dit warme weer te gaan fietsen. Het duurt dus even voordat iedereen een mountainbike heeft en we op weg zijn.

Mr. Alias rijdt voorop, wij er vlak achter. De beste man vertelt honderduit, hier liggen zijn roots, hier is hij opgegroeid. We rijden door en langs de oliepalm- en rubberboom plantages. In Maleisië is ca. 4 miljoen hectare hiermee beplant. Grootschalige productie van palmolie wordt door diverse milieuorganisaties scherp bekritiseerd, omdat deze ten koste van oerwoud gaat. Mr. Alias heeft daar een passend antwoord op… Hoeveel origineel natuurgebied hebben jullie nog in Europa en “Tsja, we willen hier best mee stoppen, maar komen jullie ons dan voeden?”. Het is het dilemma van de groeiende welvaart.

We fietsen verder als we ineens verrast worden door een grote groep apen in de boomtoppen. We stoppen en heel even houdt het “gemiep” van de kinderen op. Het is hier waar ik mijn snode plan voor later bedenk.

We vervolgens onze tocht door de plantages. We tappen rubber af, ruiken en proeven van diverse planten en fruit en zien hoe de palmolie wordt geoogst. Ondertussen wordt het warmer en warmer. De zon gloeit vandaag. De groep heeft het zwaar. Dit is mijn moment. Mr. Alias rijdt nog steeds voorop. De beste fietsers achter hem. Ik laat een gat vallen. Als het stijl begint te worden demarreer ik als Dumoulin in de Giro. Ik stoemp mijn 120 kilo naar boven en kijk onder mijn oksel naar achteren. Haha, ze moeten allemaal lossen, daar hebben jullie niet van terug he ? De groep is gebroken, we splitsen. De ‘miepers’ gaan met de andere begeleiding mee en wij krijgen nog een soort privé tochtje van Mr. Alias. Het betere werk.

Bij aankomst kan ik een glimlach niet onderdrukken, ik geloof dat ze het niet eens erg vonden. Moeders brengt ons weer in gezwinde spoed terug naar ons hotel. We doen het verder rustig aan vandaag. Lekker lunchen, nog even het centrum in geweest vanavond en nu terug in het hotel. Morgen trekken we verder. Een lange reis. We gaan naar Borneo en dat kan alleen vliegend.

Dag 02 - Melaka

Vandaag geen programma, eerst maar eens acclimatiseren. Wennen aan de temperatuur en het tijdsverschil. Wel dat heb ik geweten, de familie de hele nacht aan het spoken en bij het ochtendgloren amper wakker te krijgen. Laat ontbijt in ons hotel om vervolgens op ons gemak naar het oude centrum van Melaka te lopen.

Melaka kenmerkt zich nogal door wat Europese stijlen. De Portugezen waren er al vroeg bij, zo rond 1500 zetten zijn hier al voet aan land en de ruïnes van de stadspoort Porta Santiago wijzen op deze tijd. Ja ruïnes, omdat onze vrienden uit Holland van de VOC hier huis hebben gehouden rond 1640. De Hollanders voeren vervolgens hier zo’n 200 jaar de scepter. Jonkerstraat, Heerenstraat en The Stadhuys herinneren hier nog aan. Ook de rode Gereformeerde Kerk uit 1753 is een uniek monument. Het is toch wel indrukwekkend, 300 jaar terug, zo’n reis ondernemen, een reis naar het onbekende. Een voordeel, zij konden wel op hun gemak wennen aan het tijdsverschil ;-) Als Nederland zich begin 1800 meer op Indonesië richt en enigszins verzwakt is door de oorlog met Frankrijk, zijn het de Engelsen die er als de kippen bij zijn. In 1824 “ruilt” Nederland Melaka voor Bencoolen op Sumatra. De Engelse heerschappij duurt vervolgens tot 1946.

Hebben de Engelsen dan misschien ook nog iets nuttigs gedaan ? Jawel, zij bouwden het Hardrock Café …. Misschien dat ik nu iets aan geschiedenisvervalsing doe, maar we hebben er in ieder geval wel een lekkere lunch genuttigd.

Na de lunch terug naar ons hotel. Maar niet voordat wij ons overgeven aan een prima voetmassage. Even uit de warmte, alles op het gemak. Terug in het hotel duurt het niet lang voordat …. toch maar even de wekker gezet. Heb nog even wat administratieve taken voor onze volgende bestemming te regelen.

Vanavond op het gemak wederom naar het Oude Centrum. Melaka is een relaxte stad, geen hectiek, geen getoeter, prima vertoeven hier. We wandelen langs de vele winkeltjes en restaurantjes. Sil en ik willen wel graag een biertje bij het eten. Dus het is even zoeken. Niet elk restaurant schenkt alcoholische dranken in dit overwegend Islamitische land. We vinden een leuke locatie aan de Melaka river side en het eten is prima. Saté met gebakken rijst, het bier kon alleen wel wat koeler.

Morgen vroeg op …. We gaan fietsen, net nog even geregeld. Mr. Alias is onze gids, zijn vrouw zal ons ophalen bij ons hotel …. http://www.melakaonbike.com

Tot morgen.

Dag 01 – Amsterdam > Kuala Lumpur, aankomst in Melaka

En dan is het ineens zover. Koffers gepakt, op weg naar Schiphol, op weg naar weer een nieuw avontuur. Buurvrouw Renate is zo lief ons even een duw richting Schiphol te geven. Het is verdacht rustig op Schiphol, nergens wachtrijen en voordat we het weten zijn we door de douane heen. Wat nou topdrukte? Nog even de tijd op te shoppen, even wat te eten en dan onderweg naar Kuala Lumpur, Maleisië, rechtstreekse vlucht van 12 uur.

Aan boord hebben we nog wel een dingetje. We zitten niet bij elkaar, althans ik zit in het midden in de rij voor de rest. Bij het raam een jonge Australiër van het zelfde postuur als ik, en een de andere kant een meisje van zes die alleen reist, verstaat Engels, maar spreekt alleen Frans. En daar mag ik dus niet naast zitten, zo zijn de regels. Nu spreek ik inderdaad geen Frans, maar haar leeftijd blijkt het probleem te zijn, of die van mij, het is maar hoe je het bekijkt. Er is overigens nog wel een stiefmoeder mee, de vriendin van de vader van het meisje, maar die heeft hier officieel niets te zeggen  … en .. die zit dus gewoon aan de andere kant van het pad, en blijft daar zitten, want ze wil ook niet in het midden. Uiteindelijk ruil ik met Rosanja van stoel … toch maar even een mail gestuurd naar de KLM … kijken of ze reageren. Sil en Renée slapen onderweg prima, ik ook .. Rosanja wat minder … die is een halve oppas op deze vlucht.

Toch vliegt de tijd best snel. Kuala Lumpur is een moderne luchthaven, prima faciliteiten. De douane formaliteiten duren wel wat lang, ben nog even druk met iemand die voor probeert te piepen, achteraan aansluiten eikel, maar als snel zitten we in onze (vooraf geregelde) taxi naar Melaka. Rit van ca. 2 uur over een moderne snelweg. Dit bevalt prima, we dommelen allemaal even weg in het zachte leer bij de rustige rijstijl van onze chauffeur. Helemaal geen hectiek hier, geen zenuwachtig gedoe zoals in Bangkok of Ho Chi Min. Rosa Melaka is ons hotel. We hebben een familiesuite en zullen hier woensdag en donderdag verblijven. Net even wat gegeten en wat inkopen gedaan bij de 7-eleven. Morgen op ons gemak ontbijten en daarna naar het historische centrum van deze stad. We hebben geen haast.